Donker

Hey Folks,

Vandaag is het 30 juni, zoals velen onder u denken, de laatste dag van het schooljaar. Alhoewel, de tijd van het schoolgaan ligt al ver achter me, en de vakantie is al een maandje bezig, want op dit eigenste moment zit ik alweer 33 dagen aan boord van dit rubber bootje. En het is nog niet gedaan, want pas over bijna 3 weken ben ik terug thuis, hopelijk. Om een of andere reden zien ze me hier zo graag dat er allerlei redenen worden uitgevonden om me hier zo lang mogelijk te houden. Zo is de jaarlijkse trainingcampagne van Amerikaanse collega door hun civiele bescherming de eerste reden om mijn aflosser een paar dagen later te sturen een reden, en nu blijkt ook de helicopter nog eens dag later te komen.   ‘k Ben eens curieus wat er morgen uit de bus gaat komen, anders dan melk, yoghurt en fruitsap. 

Dat brengt me gelijk bij het hoofdstuk voeding.  Het mag geschreven en gezegd worden, verkondigd via de luidsprekers en door operazangers op iedere straathoek, dat het eten aan boord een transformatie heeft meegemaakt van “matig” naar “een beetje beter maar nog steeds niet opperbest”.  Het goede nieuws is dat we nu eindelijk softdrinks a la cola, fanta en consorten gratis ende voor niks krijgen voorgeschoteld. Yummie yummie..Die vermageringskuur is nu dus afgelopen. Net op tijd, want intussen begint m’n gezondheid wel te lijden onder de monotone voeding, althans dat probeer ik mezelf wijs te maken. Sinds een dikke week heb ik nu een verkoudheid van formaat, en net toen ik deze namiddag eindelijk dacht ervan verlost te zijn, is de sneuvering in volle glorie teruggekeerd sinds het avondeten. De snottebellen rollen uit de neusgaten alsof de zwaartekracht plots is verdubbeld.

Eigenlijk is zo’n schip de ideale kweekvijver voor een virus. Zo’n week geleden moet iemand dat virus binnengebracht hebben, en langzaam begon het te verspreiden. Nu zie je links en rechts mensen snotteren, en langzaam breidt de groep uit...opmerkelijk..Ben ik even blij dat het geen ebola is.

Overigens hebben we hier ook te maken met een ander virus dat menig zielen heeft aangetast.  Links en rechts zie een verdwaasde geest verslingerd aan zijn telefoon stilstaan in het midden van de gang of halfverwege de trap.  Soms bewegen ze een halve meter, en pardoes staan ze weer stil.  Er moet iets in die telefoon zitten dat hen doet veranderen in zombies.  Voorlopig hebben we nog geen medicatie gevonden tegen deze epidemie, al hoop ik stiekem dat het nog een tijd zo blijft, want hoe je het draait of keert, zombies zijn best wel merkwaardige verschijnsels.

Overigens wil ik nog even meegeven dat ik nu al 33 dagen rondloop zonder 1 gram chips te hebben gegeten..Pijnlijk!!!

Tot slot wil ik afsluiten met een aparte ervaring die we met zijn allen, 297 zielen, hebben meegemaakt eerder deze week aan boord.  In het midden van de achtermiddag zit ik rustig te werken op mijn kantoortje, als plots het licht geheel spontaan uitgaat. Niet in mijn hoofd, maar gewoon door dat gat in het plafond.  Pikkedonker is het ineens. Geen noodverlichting, niets! Donker!  Een kort moment van paniek schiet me door het bewustzijn..Staat de motor in brand?  Zijn we aan het zinken – nee ,er valt niets van tafel, fluistert een hoog stemmetje. Zitten we ineens zonder diesel?   Na deze drie seconden van paniek besluit ik het zekere voor het onzekere te nemen en naar de brug te gaan voor een verlichtend moment. Aldaar aangekomen merk ik dat er voor de eerste keer deze maand muziek speelt aldaar.  Niet uit de radio, maar van de tientallen alarmen die door mekaar heen loeien.  Blijkt de hoofdplong te zijn gesprongen, en daardoor ook de motor op nul toeren te zijn gezet. Gedaan electriciteit!  Maar het grootste probleem was dat de koffie op de brug bijna klaar was, en door de stroomonderbreking de wachtende liefhebbers plots tot hun grote frustratie het bruine drankje niet konden nuttigen. Pijnlijk!     - 10 minuten later kon hun geluk niet op.     Drie uur later weer hetzelfde probleem!     Uiteindelijk is het probleem toch nog opgelost; er zaten 12 aardingsfouten in het circuit en de 13^e fout (een kapotte lamp) heeft vervolgens heel het circuit naar de haaien gestuurd.  De Chinese haaien! 

Tot zover de schrijfsels voor vandaag.

Groentensoep,

Woestijnkabouter

Halfweg

Beste lezers,

Na ruim 8 dagen zonder tekst en foto wil ik je nog eens trakteren op leesvoer uit de vuurland-regionen.  Dit ter ere van een speciale gebeurtenis, want vandaag ben ik precies halfweg mijn geplande verblijf aan boord van deze schuit. 23 dagen sinds mijn aankomst liggen achter me, en nu een maand sinds mijn vertrek uit het Schotse land.  Al voelt het in beide gevallen slechts als een goede week, niet mis te verstaan als de Goede Week. 

Gedurende de afgelopen 23 dagen heb ik samen met die andere 296 zielen aan boord gewacht op een gunstig weerbericht om de installatie van een metalen voet voor een boorplatform te installeren op de zeebodem. We hebben gewacht met het geduld van een schildpad naarstig op zoek naar het laatste blaadje sla in de tuin. We hebben gewacht als een toerist op de trans-siberische express net vertrokken uit Moskou richting Peking...Zo lang hebben we gewacht, en nog veel langer..En nog hebben we het “weather window” niet gevonden.   1 keer bijna. De uitgelaten sfeer net daarvoor was bewonderenswaardig, en sindsdien wordt ik ook Mister Window genaamd aan boord...Maar het heeft niet mogen zijn...helaas pindakaas.

Intussen probeer ik me in te leven in de  rol van elektriciteitsopwekker, iets dat me bijzonder goed ligt, mag ik in alle bescheidenheid meeleven.  Dankzij de speciale eigenschappen van mijn kledij, fleeces, kan ik iedere donkere ruimte kortstondig oplichten met een contact tussen mijn vingers en de metalen wand.  Die elektriciteit is soms zo krachtig dat mijn hand voos is voor een paar minuten. Ben ik even blij dat het hier niet vaak onwedert, of ik   had al lang honderd keer neergebliksemd geweest.

En tot slot nog twee fotootjes, genomen over een tijdsbestek van 1 uur. De zonsopkomsten zijn weer geweldig schoon deze trip.  Aanschouw voor uzelf.

Groenten,

Woestijnkabouter

Duif

Hey,

Het leven aan boord begint een beetje in een vast patroon te vallen nu...vroeg opstaan, lange werkdagen, een beetje sport op de loopband en wat nadenken over het leven zo nu en dan, met een ingebeelde pint op tafel. Kortom, een standaard werkdag zoals een groot deel van de wereldbevolking.  Af en toe zit er een beetje variatie in die dagelijkse sleur, met een rare opmerking van een bemanningslid of een obscure donkere vogel die voorbij zweeft.  Neem nu die zwarte duif (menig lezer onder u weet wat ik bedoel met “duif”, en de rest mag er naar raden :-p  )   op de onderstaande foto. De duiven van deze soort zijn opmerkelijke exemplaren die sierlijk op de wind zweven, vergezeld van witte zeemeeuwen, rondom den boot. Ze lijken geen last te hebben de koude gevoelstemperatuur of van de 8 beaufort wind...ze vliegen maar wat, op en neer, heen en weer, hier en gittert.   Al bijna twee weken bevraag ik collega matrozen naar de naam en soort van dat beest, maar voorlopig zonder resultaat. Daarom richt ik mijn vraag naar u:  Wat voor duif is dit?

Had ik al verteld dat we  deze keer pakweg 20 verschillende nationaliteiten aan boord hebben.  Europeanen van allerlei slag of soort, Latino’s, Aziaten en een nest rednecks. Communicatie aan boord gaat daarom niet altijd zo vlot als gehoopt, maar daar heeft onze kok iets op gevonden.  De man spreekt misschien 10 woorden Engels, waarvan 2 heel belangrijke:  Putin Salad!  Kan het nog duidelijker om Russische salade aan te duiden?   Voor de rest passeren de woorden Gracias, Por favor en Hola de cirque a volonte.  Best wel gezellig!  En wat betreft het Engels betreft, durft het soms ook wel eens lelijk mis te gaan, vooral dan met de verpakking van de magneetjes...Geniet van het verbijsterend lachmoment in de onderstaande foto.

Veel andere dingen gebeuren er eigenlijk niet aan boord:  veel wachten op goed weer en zo nu en dan een staking van het Argentijnse volk, waarvan de gevolgen nazinderen tot op den boot...Op stakingsdagen vliegen er geen helicopters...Het zal me een worst wezen...’k zit hier toch nog een maand aan boord te schilderen J

Groenten,

Woestijnkabouter