Het
avontuur blijft voortduren, met op donderdag het geplande maar niet minder
droevige afscheid van mijn nieuw lief. In de ochtend heb ik nog even laatste
submarino door mijn keelgat laten glijden en de zonsopkomst mogen meemaken,
alvorens de chauffeur me kwam ophalen voor een ritje naar de luchthaven. In de
zonnige voormiddag opende de deuren van de Rio De La Plata zich voor me...Een
prachtig zicht, zelfs voor de volleerde reiziger in mij...Er zijn zo van die
dingen die je gewoon gezien wilt hebben...Macchu Pichu, Aya Sofia, Burj Al
Arab, Petra, Taj Mahal en de kerk van Sint-Pauwels. Ook Ushuaia is nu
toegevoegd aan dat lijstje, want vandaag, dankzij slecht weer in Rio Grande
heeft de vlucht een doorstart gemaakt boven Rio Grande alvorens verder te
vliegen naar de zuidelijkste stad ter wereld.
En hoewel het bijna donker was tijdens de landing, kwam toch het
overweldigend spectaculair karakter van de met sneeuw bedekte bergen tot
uiting. Alweer een hoogtepunt in deze
trip...Foto’s heb ik helaas niet,maar de gedachte zal me lang bijblijven. Zo ook de 3u durende autorit terug naar het
warme noorden tijdens de avond dwars doorheen prachtige bergen en vergezeld van
een paar guanaco’s langsheen de weg. Ook
het stinkend hotel in Rio Grande zal me bij blijven. Tijdens het vorige verblijf in de stad had ik
het gevoel dat Atlantida hotel een oud geval was, maar het huidige hotel,
Antares, overtreft alles in een neerwaartse spiraal. U wilt de details niet horen, geloof me!
Op vrijdag stond
de helicoptervlucht gepland, van pakweg een kwartiertje naar de PJW-3000, een
ponton met kraan zo’n 50km offshore Rio Grande. De kleine helicopter naar
Europese offshore normen was gelukkig kort, want zo zitten in een verkrampte
positie is niet voortbesteed aan de groten der aarde (*moehahaha*) . Eens aan
boord volgde de ene hartelijke begroeting de andere op. De Fransoos die recht uit de jungle lijkt te
komen, met zijn katoenen Darwin kledij. De Indiers van Mumbai en omgeving. De
arrogante Amerikanen (hoe doen ze het toch om persistent arrogant te zijn), de
vrolijke halve Nederlander en de rare Noor.
Zelfs het keuken en reinigingspersoneel heetten me een warm welkom, al
hadden ze wel (niet zo) stiekem gehoopt mijn vrouwelijke collega terug te zien,
een knappe blonde stoot van een jaar of 25...Die ouwe snoepers toch ;-)
Oh, en voor
ik het vergeet...het eten is duidelijk verbeterd aan boord. Na bijna 24u heb ik nog steeds geen spinazie
geproefd...Het is bijna teleurstellend.
Hieronder nog een paar foto's van het Buenos Aires Retiro Station,
Retiro Park en een Engelse toren.
Groenten,
Woestijnkabouter.
