Hey menschen in allerlei landen,
Na een periode van inactiveit heb ik deze blog nog eens nieuw leven ingeblazen. De komende weken zullen er af en toe wat reiservaringen tevoorschijn worden getoverd op deze pagina; de een al wat beter dan de andere...mijn schrijfstijl is wat aan het roesten, en ook de woordenschat aan het verwateren...Het lijkt wel alsof ik Alzheimer hebt, maar gelukkig is het niet zo...het is slechts te wijten aan een gebrek aan Vlaamse communicatie.
We spreken
en schrijven 26 mei 2015. Op 40000 voet
boven de grond raast een vliegtuig van het grote type richting het zuiden aan
een snelheid die menig politie-agent een hoedje zou laten schrikken. De gloednieuwe
blinkende metalen vogel van Amerikaanse makelei, gebouwd met kilometers kabel
en nog meer plastiek doorklieft het
luchtruim aan hoog tempo, terwijl in de zetel achter mij een man het bijhorende
geluid produceert in zijn slaap. Ruim 400 zielen van allerlei kleur en geur
vergezelt me naar Argentinie, terwijl ze zich niet bewust zijn van hun belang
in mijn verhaal.
Eerder dit
jaar had ik de eer en het plezier om een nazomer (lees: Europese nawinter) door
te brengen in Vuurland en Patagonie in zuidelijk Argentine. Toen nog ging ik
ervan uit dat het mijn eerste en laatste keer in het land van de guanaco en
pampa’s zou zijn, in het land van het goddelijke groene Buenos Aires en de
meest saaie stad ter wereld Rio Grande. De maandlange trip in onwaarschijnlijk
moeilijk weer aan de onderkant van de planeet was een de lange
intercontinentale vlucht meer dan waard, maar ook slechts maar een klein
beetje. Een vakantie na het
offshore-werk was echter de kers op de taart, met een bezoek aan Torres Del
Paine NP in Chile en Perito Moreno gletsjer Argentina. Om nog maar te zwijgen
over de schijnaanval door een condor bovenop een berg in Puerto Natales. Ik wou de kans niet laten liggen om de regio
te bezoeken, vooral omdat ik toen niet wist wat ik nu zou doen....terug naar
Argentinie vliegen om nog eens 45 dagen offshore te werken. Het zelfde schip,
met gedeeltelijk dezelfde mensen in bijna hetzelfde weer, want u moet weten dat
de “roaring forties” in de winter (lees: nu), even windering zijn dan in de
zomer. Een mens zou spontaan veranderen in een windvaan als hij te lang in de
regio doorbrengt.
Het is nu
mei, een dag na mijn verjaardag, gevierd door familie en vrienden waa taart en
pateekes de pijn van het ouder worden verlichtten. Enkele uren terug op de
vlucht van Brussel naar Frankfurt geraak ik aan de praat met een man uit de
Noorderkempen, die toevallig ook naar Argentinie reist. . Later zou blijken dat
we op dezelfde vlucht zouden zitten, en nog later zou blijken dat hij een paar
weken heeft meegewerkt aan het zelfde project dat ik weer gaan
ondersteunen. Op een of andere manier
zijn we dus collega’s...Wat een kleine wereld...
Mijn vlucht
Ergens boven de oceaan hangt een stalen vogel met een grote Wouter ergens ten
westen van Marokko. Enkele uren terug tijdens
het inchecken in Brussel had ik nooit durven dromen van de luxe waarvan ik nu
geniet. Op de luchthaven van Zavemtem
had ik, geheel tegen mijn verwachting in een upgrade van een Premium Economy
ticket gescoord naar Business Class, met Lufthansa. Eerst had ik nog niet eens door, want de
baliehostess had helemaal niets gezegd bij het afgeven van de bagage, maar een
goede 20 meter verder, bij controle van het ticket blijkt de indeling niet
hetzelfde te zijn van de boeking door de reisagent van het werk. Mijn stoel was veranderd, zonder mijn
medeweten...een regelrechte schande! Als
een volleerde en vereerde zakenreiziger had ik ervan uitgegaan dat de hostess
gewoon haar instructies zou volgen om met een plaatsje te geven in de
middenmoot van het vliegtuig. Maar niets was minder waar...BUSINESS CLASS...Ik
kan het nog steeds niet geloven...13u luxe in het luchtschip!!
Nog steeds
zijn er twee maaltijden aan boord, maar in tegenstelling tot economy, worden
deze geserveerd met een brede glimlach en met een vers wit lakentje op mijn
schoot. Een overvloed aan alcoholische dranken vullen het a la carte menu
aan..reepjes biefstuk met wortels en amandels als voorgerecht, gevold door
salade en kalfrolletje met asperges. Als afsluiter een botermelkpudding met
rabarbermoes- ensemble...Zo vol als een ei typ ik nu deze dagboek, en dat
terwijl achter mij nog steeds de man verder snurkt. Het is pikkedonker buiten,
en binnen... De slaap komt in de ogen gekropen en de geest verzwakt. De extra beenruimte met bijna een bedje van
anderhalve meter zal me spoedig richting
dromenland duwen, als ware het me mijn eigen bed. Wie had dit ooit kunnen dromen dat een
simpele jongen uit een klein Vlaams dorp zich nog tussen de rijke zielen zou
kunnen begeven. Rondom me zitten de standaard zakenreizigers, maar ook een paar
jonge sportief-ogende gezinnen, die me het idee geven van beroemde voetballers
te zijn...De mannen hebben subtiele streken, knappe echtgenotes en tegelijk de
opvallende ogen van vroege twintigers...Menige griet zou in zweim vallen voor hen!
De man voor
me zit naar een Mosesiaanse film te kijken, over de uittocht uit Egypte...Naar
het schijnt een beroemd verhaal ;-) ..Zelf vallen mijn ogen langzaam stil..tijd
om te slapen dus..Zou het niet zonde zijn als ik geen kans zou hebben in BA om de
stad te bezoeken vanwege vermoeidheid...Niet dus..
Enkele uren
laten hangen we nog steeds in de lucht, boven Brazilie. Het vliegtuig drijft
vooruit in een kabbelend riviertje, huppelend als een jong veulen op onstabiele
voeten. Het is buiten nog steeds donker, en het zou nog wel een tijdje kunnen
duren, want als je tegen grote snelheid met de aardschadum meevliegt, kunnen de
nachten gemakkelijk 16u duren. Mijn
computer zegt dat het nu 10u54 is, al is het slechts 5u55 in de plaatselijke
tijd... 5u jetlag dus...peanuts, na
12000 km vliegen J Voor
hetzelfde geld zit je in Japan met een 9u jetlag.
De kapitein
spreekt ondertussen op de microfoon met de aankondiging dat we snel gaan
landen...gelukkig maar! Tijd om af te
sluiten. – 27 mei 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten