Halfweg

Beste lezers,

Na ruim 8 dagen zonder tekst en foto wil ik je nog eens trakteren op leesvoer uit de vuurland-regionen.  Dit ter ere van een speciale gebeurtenis, want vandaag ben ik precies halfweg mijn geplande verblijf aan boord van deze schuit. 23 dagen sinds mijn aankomst liggen achter me, en nu een maand sinds mijn vertrek uit het Schotse land.  Al voelt het in beide gevallen slechts als een goede week, niet mis te verstaan als de Goede Week. 

Gedurende de afgelopen 23 dagen heb ik samen met die andere 296 zielen aan boord gewacht op een gunstig weerbericht om de installatie van een metalen voet voor een boorplatform te installeren op de zeebodem. We hebben gewacht met het geduld van een schildpad naarstig op zoek naar het laatste blaadje sla in de tuin. We hebben gewacht als een toerist op de trans-siberische express net vertrokken uit Moskou richting Peking...Zo lang hebben we gewacht, en nog veel langer..En nog hebben we het “weather window” niet gevonden.   1 keer bijna. De uitgelaten sfeer net daarvoor was bewonderenswaardig, en sindsdien wordt ik ook Mister Window genaamd aan boord...Maar het heeft niet mogen zijn...helaas pindakaas.

Intussen probeer ik me in te leven in de  rol van elektriciteitsopwekker, iets dat me bijzonder goed ligt, mag ik in alle bescheidenheid meeleven.  Dankzij de speciale eigenschappen van mijn kledij, fleeces, kan ik iedere donkere ruimte kortstondig oplichten met een contact tussen mijn vingers en de metalen wand.  Die elektriciteit is soms zo krachtig dat mijn hand voos is voor een paar minuten. Ben ik even blij dat het hier niet vaak onwedert, of ik   had al lang honderd keer neergebliksemd geweest.

En tot slot nog twee fotootjes, genomen over een tijdsbestek van 1 uur. De zonsopkomsten zijn weer geweldig schoon deze trip.  Aanschouw voor uzelf.

Groenten,

Woestijnkabouter

Duif

Hey,

Het leven aan boord begint een beetje in een vast patroon te vallen nu...vroeg opstaan, lange werkdagen, een beetje sport op de loopband en wat nadenken over het leven zo nu en dan, met een ingebeelde pint op tafel. Kortom, een standaard werkdag zoals een groot deel van de wereldbevolking.  Af en toe zit er een beetje variatie in die dagelijkse sleur, met een rare opmerking van een bemanningslid of een obscure donkere vogel die voorbij zweeft.  Neem nu die zwarte duif (menig lezer onder u weet wat ik bedoel met “duif”, en de rest mag er naar raden :-p  )   op de onderstaande foto. De duiven van deze soort zijn opmerkelijke exemplaren die sierlijk op de wind zweven, vergezeld van witte zeemeeuwen, rondom den boot. Ze lijken geen last te hebben de koude gevoelstemperatuur of van de 8 beaufort wind...ze vliegen maar wat, op en neer, heen en weer, hier en gittert.   Al bijna twee weken bevraag ik collega matrozen naar de naam en soort van dat beest, maar voorlopig zonder resultaat. Daarom richt ik mijn vraag naar u:  Wat voor duif is dit?

Had ik al verteld dat we  deze keer pakweg 20 verschillende nationaliteiten aan boord hebben.  Europeanen van allerlei slag of soort, Latino’s, Aziaten en een nest rednecks. Communicatie aan boord gaat daarom niet altijd zo vlot als gehoopt, maar daar heeft onze kok iets op gevonden.  De man spreekt misschien 10 woorden Engels, waarvan 2 heel belangrijke:  Putin Salad!  Kan het nog duidelijker om Russische salade aan te duiden?   Voor de rest passeren de woorden Gracias, Por favor en Hola de cirque a volonte.  Best wel gezellig!  En wat betreft het Engels betreft, durft het soms ook wel eens lelijk mis te gaan, vooral dan met de verpakking van de magneetjes...Geniet van het verbijsterend lachmoment in de onderstaande foto.

Veel andere dingen gebeuren er eigenlijk niet aan boord:  veel wachten op goed weer en zo nu en dan een staking van het Argentijnse volk, waarvan de gevolgen nazinderen tot op den boot...Op stakingsdagen vliegen er geen helicopters...Het zal me een worst wezen...’k zit hier toch nog een maand aan boord te schilderen J

Groenten,

Woestijnkabouter

Plastieke borden

Liefste lezertjes,

Hebben jullie vandaag lekker geslapen, en vrolijk op en neer  gewandeld op het levenspad?  Wat hebben jullie vandaag gegeten?  Soep, rijst, aardappelen of curry...Ook uit plastieke borden, zoals hier aan boord?   

Nee, ik ben geen kind meer, althans niet qua lichaamslengte, al kan ik af en toe wel eens onnozel doen...Ik ben een volgroeide knaap, die toch willens nillens uit plastieke borden eet, want we hebben aan boord slechts weinig hotelporcelein of gebakken klei om uit te eten. Hier en daar nog loopt nog wel een verdwaald stenen bord rond, maar vooral de plastieke exemplaren worden naarstig gevuld met al dan niet smakelijke gerechten...Voorlopig valt dat eten trouwens goed mee...’k heb nog maar 1 keer spinazie gegeten deze trip (in tegenstelling tot 25 dagen de laatste keer) en de frietjes van gisteren waren zelfs zo lekker dat zelfs een Belg ze graag lust. De Noren en Indiers zijn iets minder onder de indruk...Dus meer voor mij....homnomnomnom

Er gebeuren hier ook nog andere minder interessante dingen aan boord...Eerder deze week heb ik een akkefietje gehad met de narcistische dokter aan boord, die weinig begrip had voor een kruising van Schots sarcasme met een Vlaamse draai. Anderzijds heeft hij me wel de nodige medicamenten gegeven om een miniatuurabces op mijn tandvlees weg te werken...Het is maar te hopen dat het opgelost is, want teruggaan om nog meer opschepperig gedrag te ondergaan zie ik gelijk niet zitten. Als ge nog tips hebt om met narcisten om te gaan, aarzel dan vooral niet om ze op een gele briefkaart te sturen naar 53 graden zuiderbreedte en 67 graden westerlengte, ter attentie van Woestijnkabouter!  

Intussen zit ik al 10 dagen aan boord van deze schuit. Van de geplande jacket-installatie is nog niet veel in huis gekomen dankzij het winderige weer en golverige zee, maar laat dit vooral de ontspannen sfeer niet drukken.  Hoewel er bij moment heel wat spanning is te snijden in de lucht, is er tegelijkertijd geen dresscode op den boot. Ik ga al 10 dagen op min sloefen naar het werk, draag ongestreken kledij en spreek iedereen aan met zijn voornaam. En vooral dat laatste is handig, want als ik die Indische en Maleisische familienamen moet gaan uitspreken met een Vlaamse tongval, en dan zou het wel eens serieus mis kunnen gaan :-)

 .

Dit was de brief van vandaag, om je middagpauze in twee te breken...En nu weer aan het werk, jij noeste rakker en rakkerin!

Groenten,

Woestijnkabouter