Hey Folks
We spreken en schrijven Dinsdag Juni 2015, 17u in de achtermiddag. De afgelopen 2 dagen hebben we aan boord weer
een heel klein beetje een groot probleem met toegang tot het wereldwijde web.
Gedurende al die tijd hebben we te maken met een softwareprobleem van de
internetserver, waarbij zo’n 250 mensen het slachtoffer zijn van hun afhankelijkheid
tot het internet. Deze ontnuchterende situatie is nu langzaam aan het verbeteren,
maar blijft nog een tijdje nazinderen.
De opluchting is groot, maar tegelijkertijd beseft iedereeen dat het
misschien wel een voorlopig respijt is.
Op ieder moment kan het noodlot weer toeslaan en de verslaving weer een
deuk krijgen. Gelukkig voor mij is het weer redelijk rustig nu, en heb ik geweldige
ondersteuning van collega’s in de VS en Schotland.
En dus de afgelopen 50u heb ik dan maar 12u van de oude series Lost Girl
gekeken. Een mens moet toch wat J . Een appeltje eten bij voorbeeld...van
appels gesproken..De appels aan boord hebben de eigenaarde eigenschap om
helemaal niet naar appel te ruiken, maar naar de ingredienten waarnaast ze
liggen in het gekoelde ruim. Zo smaakte onlangs een appel naar vis, en ik moet
volmondig meedelen dat dit geen goede combinatie is! Was het niet om de honger te stillen, dan had
een voorbijvliegende fregatvogel kunnen genieten van een stukje fruit in zijn
snavel, of in het slechtste geval op zijn donder. En dat ruim 30km
offshore...Je zult het maar meemaken als vogel om uit het niets plots een appel
op je snavel zien vallen.
En van vogels gesproken. We hebben ook een papegaai aan boord,al beseft
hij het zelf nog niet volledig. De kantoorgenoot van de langste dienaar, heeft
een fijne Indier tegenover zitten die al in ettelijke uithoeken van de wereld
heeft gepapegaaid, wat mooi is voor een vogel van 31 jaar. Alleen begrip ik
niet zo goed hoe het hem lukt om de wijde wereld te overtuigen van zijn kunnen,
als hij bijna elke eerste zin van wat ik zeg gewoon herhaal...Laat ons het maar
wijten aan een taalbarriere, al heb ik daar wel een stevige twijfel over. Zo wist hij me onlangs trots te vertellen
dat zijn auto van 8 jaar oud, een of andere Mahindra jeep, jeweetwel, zo’n
Indisch blikkendoos met de kwaliteit van een lada, zo’n 20 miljoen kilometers
op zijn teller had staan, waarvan hij zelf 6 miljoen kilometer had gereden de
afgelopen 3 jaar. Na lang palaveren over deze geweldige
prestatie hebben we dan maar een conclusie getrokken dat in India de maatstaven
een extra dimensie hebben. Zo blijkt een Europese meter ongeveer even lang te zijn
als een Indische kilometer.
Tot zover de anekdotes van vandaag. Binnenkort meer.
Groenten,
Woestijnkabouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten