Herinnert de beruchte kraaienscene uit de Hitchcocks' "The birds" uit 1963 nog? Een stuk of wat aanvallen door anders zo lieve kraaitjes en meeuwtjes op de onschuldige mensheid. Als Hitchcock dit niet had gefilmd, dan had ik er zekers een autobiografisch stuk hierover in de wijde wereld gepubliceerd. Maar helaas, mijn ervaringen zijn net 47jaar te laat.
Zegt de Roodbuikbuulbuul oftewel de Pycnonotus Cafer u iets? Een 5 cm groot lawaaimakertje met een rode onderkant van zijn staart, een zwarte kop en een regelijk aggresief-ogende hanenkam. Dit kleine onnozele vogeltje leeft hoofdzakelijk in Azië, oorspronkelijk vanaf Pakistan tot China, maar omdat het beestje een nogal dominant karakter heeft, zit hiet nu zo ongeveer op de halve aardkloot verspreid. Vanaf Saudi Arabië tot eilanden in de Stille Oceaan.
Het besstje lijkt van ver een beetje schattig, maar eens ge dichterbij komt heeft het iets schrikbarend. En dat past precies bij zijn karakter, want hij is aggresief in omgang, vernielt vaak bloemen, vruchten en gewassen. En als hij dat heeft gedaan, gaat het vervolgens te keer tegen grote zittende etende Vlamingen met een Subway broodje nabij hun mond.
Wat het beest bezielde gisteren, God mag het weten, maar in ieder geval kon ik niet rustig mijnen lunch naar binnen werken. Zo een irritant en ambetant beest heb ik in mijn hele leven nog niet geweten. Zelfs Chipmonks zijn braver. Ik dacht eerst nog dat de vogel zijn nest aan het beschermen was, maar toen ik me 30 m verder zette, ging dat beest gewoon verder met zijn aanvalsvluchten, bij momenten tot op een meter van mijn hoofd af. Enkel de krant kon het beest goed een halve minuut wegjagen. Voor de volgende lunch zit ik te overwegen een tweeloop aan te schaffen, en met de pluimen van het beestje vul ik dan maar mijn donsdeken.
Hierbij een foto, bron
Groenten,
Woestijnkabouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten