Het heeft even geduurd, maar na 9 maand is het dan toch gelukt om zelf met volle overtuiging en plezier mijn autostuurkunsten te botvieren woestijnzand. Ik had nooit gedacht dat ronddodderen van de ene duin naar de andere zo plezant kon zijn. De vrees bleek ongegrond. En nu voelt het alsof ik gedronken heb van de verslavende kruik met ambrozijn, want ik heb al direct goesting om het opnieuw te doen.
Enkele leuke ervaringen zijn te beschrijven als: de kortste en snelste U-turn ter wereld. Bij 40 km/u en een minimum aan bandendruk is het me gelukt om mijn auto 180 graden te laten draaien op goed 5 meter diameter. Wat een heerlijk gevoel was dat!
Normaal zit er op mijn autoband 30-40psi, maar tijdens een duinsafari is dat hoop en al 12psi. Dat is echt noodzakelijk omdat een lagere bandendruk een groter contactoppervlak creeërt met de grond. Nadeel daarvan is dat eens ge op een grote weg komt, dat ge dan gemakkelijk een lekke band rijdt. En als ge te veel druk van de banden laat, dan kunt ge in het zand meemaken dat de band van de velg springt, en dan hebt ge pas een probleem. Nog niet meegemaakt gelukkig.
Tijdens zo'n duinenritje ontdek je pas dat 180pk niet genoeg is om in het zand te rijden. Van zodra het een beetje steiler wordt, bij redelijk stevig zand, heeft de motor toch al problemen om bergop te rijden, zelfs in 1e vitesse. Soit, het heeft me maar twee pogingen en veel moed gekost om op naar Fossil Rock te rijden Dit alles was echter niet mogelijk geweest zonder een goede gids.
Hieronder enkele foto's van de omgeving.
GRoenten
Woestijnkabouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten