Mag ik u voorstellen: mijn nieuwe vrienden!

Dag mensen,

In het kader van promotie der toeristische activiteiten was het vandaag de beurt aan de ambachten om zichzelf te presenteren. De verkopers stonden vooraan in de rij, de visboeren waren het interessants, en over de tapijthandelaren kun je een boek schrijven. Kortom, er loopt boeiend volk rond in de stad, en gelukkig niet allemaal even slim of dom.

Je moet je inbeelden dat de wijk Deira in het stadscentrum één groot winkelcentrum is, met goud, nephorlogoes, schoenen, tapijten, kledij, kashmir, kruiden, werktuigen, nepbloemen, speelgoed, en wat eten. Er is nog veel meer, maar mijn verstand is te klein om dat te onthouden. Al deze goederen worden aangeboden door echte verkopers in de zogenaamde 'souqs', oftewel traditionele overdekte winkelstraten. Het zijn deze souqs die net de toeristen aantrekken en dus moet ge als verkoper alles uit de kast halen om klanten te lokken. "How are you doing, boss?" "Hi friend, come and see my shop" "Have a look at my kashmir, high quality" En het mag gezegd, de kwaliteit is inderdaad hoog, maar zo ook de prijs. Gewoon uit curiositeit ben ik tientallen winkeltjes binnengegaan op zoek naar een leuke foto en een goed verhaal. Kashmir is niets voor mij, maar wel voor de vrouwen. Indachtig het bezoek van enkele familieleden de komende weken, liet ik me even verleiden tot het afbieden van een kashmieren sjaal...Eerste aanbod 160, en tweede bod van de verkoper was 70 dirham. Dat ging vlot, en enkel door te zeggen dat ik niets moest hebben...nog eens een halve minuut later was het al 60 dirham en toen ben ik het maar afgestapt, gezien het me een beetje te belachelijk werd.


In de volgende kleurrijke kashmirwinkel probeerde een Indische verkoper me wijs te maken dat hij van Kashmir afkomstig was, vervolgens was hij ineens Nepali en tot slot een gewone Indiër. Ja, ze proberen hier echt alles. Overigens was het wel een mooie winkel, dus daar kom ik wel eens terug als ik ooit kashmir nodig heb.





Op de vismarkt spreekt men duidelijk geen Engels, maar dat is niet erg, want om vissen te tonen aan mensen moet ge gewoon maar lachen... En omdat het ook maar zakenmensen zijn, probeerden ze me snel even 10 dirham af te troggelen om een foto te nemen. Toen ik hem zei dat hij me 10 dirham moest betalen voor mijn foto, was het snel gedaan met het uitbuiten van een westerling. Want, wie wilt er nu een boomlange westerling als vijand hebben? Inderdaad, dat dacht hij ook!

Tot slot was het tijd om een tapijthandelaar te bezoeken. Een tapijt dat je in Vlaanderen enkel bij je grootmoeder op de grond zou zien liggen, zo'n oud afgebleekt exemplaar, is hier duidelijk een tegen van rijkdom. En dat ge rijk moet zijn om een Qom-tapijt uit Iran te kopen, dat is een zekerheid. Qom, een belangrijke religieuze stad in Iran, is ook een regio waar de typische Pers word gemaakt met behulp van noeste handenarbeid. Een Qom-tapijt bestaat uit zijde, is zeer fijn van structuur en goed voor tegen de muur te hangen. Een lapje stof van 2 m² kost ongeveer 1200 euro, maar het moet wel gezegd dat dit niet de verkoopsprijs is, want de verkoper gaf duidelijk te kennen dat hij wou afbieden.



Al bij al een boeiende dag, met vele nieuwe vrienden wiens naam ik niet ken, maar dat geeft niet...Het geeft gewoon een goed gevoel om te weten dat mijn nieuwe vrienden mijn portefeuille ook graag zien! Tot slot ben ik in hun ogen een rijk man en zijn zij in mijn ogen echte handelaren!

Zij die gaan, groeten U

Wouter