chase naar kern van Tropische Cycloon Phet

hi Folks,

Op algemene aanvraag maak ik nog eens schrijfsel over de avonturen in de
Verenigde Arabische Emiraten en omgeving. Vandaag staat een verslag van
een uitstap naar Oman op het programma. Wat begon als een avontuur naar
de kern van de tropische cycloon (= orkaan = tyhpoon) Phet is
uiteindelijk een ervaring geworden om nooit meer te vergeten. Op zowel
meteorologisch als geografisch vlak, maar ook op gebied van veiligheid,
of eerder: onveiligheid. De trip zou uiteindelijk 26 uur in beslag
nemen, waarin we volgens de GPS ruim 1300km hebben afgemaald in 2
landen, in weersomstandigheden waar menig meteoroloog jaloers op zal zijn.

Een vriend (http://alexthemileagemillionaire.posterous.com/) zou me
ondersteunen en gezelschap houden gedurende deze trip, en zo is het ook
geworden. We vertrokken na mijn werk richting Al Ain, een grensstad ruim
120km bezuiden Dubai. De grensovergang was net als de vorige keren
tergend langzaam en omslachtig, met een onnodige papierverspilling aan
zowel de kant van de UAE als in Oman. Een exit-stempel van de UAE in
mijn pasport werd gevolgd door een entry-stempel in Oman, en daarbij nog
eens een hele nest papiertjes die we van het ene loket naar het andere
moesten voeren, terwijl die beambten dat evengoed zelf hadden kunnen
doen! In tijden van elektronische postduiven, worden hier nog toeristen
gebruikt voor de interne postbedeling. Na 10 verkeersdrempels en even
beambten te passeren mochten we uiteindelijk Oman inrijden, waar het
intussen al donker aan het worden was....Heel vreemd en lastig, want
toen we begonnen met de hele procedure, stond de zon nog te blinken
boven de horizon. ...Op de terugrit kregen we nog eens die hele nest
papieren over ons heen, maar dan kwadratisch. En bovendien moesten we
nog eens geld betalen om Oman te mogen verlaten: 2 Rial (= 5
€)...Vreemde mannen, die Omani...maar wel vriendelijk en vrolijk.

Eens de grens over, mochten we in den donker cruisen naar het
zuidoosten, in een venijnige oostenwind die zand over de autosnelweg
strooide. Die wind stond er precies al ettelijke uren, want er lagen op
ophopingen van 30cm op de onverlichte autosnelweg. Als ge er 120km/u
ineens zo'n duin tegenkomt, doet het raar aan de auto op het moment dat
ge erover rijdt. Eens we de bergen nabij Ibri naderden verdween ook het
duinzand, maar in plaats kwam een rammelden maag. Na 300 km mochten we
de stad Ibri inrijden, de eerste echte stad na Al Ain. Voor goed 3,5
Rial (8,7€) hebben we met z'n tweeën een volwaardige maaltijd en drank
genuttigd in een lokaal restaurantje. Oman is duidelijk goedkoper dan de
Emiraten. "Nu nog snel een landkaart kopen in het shell-tankstation
achter de hoek" dachten we, want op mijn wandelgps staan hoop en al 10
wegen voor een gebied zo groot als België. We hadden er echter niet op
gerekend dat de pompmannen in Oman geen Engels spreken, en al helemaal
geen landkaarten verkopen. Dan maar zonder kaart! Onze bestemming, de
stad Adam, lag nog goed anderhalf uur rijden van Ibri vandaan, en
gelukkig stond de hoofdweg nog op mijn offroadboek en wist ik dat Adam
gelegen is op de weg naar Salalah, het grootste toeristische centrm van
Oman, ruim 1400km van Dubai vandaan.

Zonder degelijke kaart ergens rijden, is onveilig, maar dat was nog
niets vergeleken met het onveilige verkeer onderweg....Had ik u al
verteld dat het verkeer in Oman gevaarlijk is? Levensgevaarlijk
zelfs...Om u een ideetje te geven, moet ge maar eens een blik werpen op
het bijgeleverd grafiekje. Moet ik er nog bij uitleggen dat ge u leven
riskeert in Oman? Had ik trouwens al gezegd dat de officiële
snelheidslimiet op de autosnelweg, 120km/u, enkel richtgevend is? Zelf
houdt ik bij 150 maximum, of slechts 120 als het weer tegenzit (lees:
veel wind)...die snelheden zijn enkel mogelijk omdat er buiten de steden
nergens een camera is geïnstalleerd, en de wegen van goede kwaliteit
zijn. Snelheid is op zich geen probleem...Het wordt pas absurd als
mensen te traag gaan rijden....zo weten de lokale inwoners niet hoe ze
moeten rijden in wind en regen, waardoor iedereen plots nog 30 rijden
waar je 80 mag. Maar ondanks de hachelijke rijstijl zijn de mensen
hoffelijk, ontspannen en vriendelijk, en valt stress nergens (behalve in
de auto) in het leven op te merken...

Nu je een introductie hebt gehad over het verkeer is het tijd voor een
relaas van een eerder ongewone en redelijk beangstigende situatie,
waarvan we pas achteraf hebben beseft dat ze levensbedreigend was. Goed
50 km buiten Ibra kwamen we plots in een file staan, in de middle of
nowhere, voor een totaal onbegrijpelijk reden. Nergens uit de omgeving
was af te leiden dat er problemen waren. Een beetje verder zagen we
wegenwerken, maar dat bleek niet de oorzaak te zijn. Intussen begonnen
de tientallen chauffeurs ongeduldig te worden over het traag vorderende
verkeer, zodat naast de rijstrook uit de heenrichting ook de rijstrook
uit de andere richten werd ingenomen om voorbij te steken, zich
nauwelijks iets aantrekkend van de chauffeurs uit de andere richting,
met steeds op de laatste momenten een uitwijkmanoevre. Wetende dat mijn
auto ruim 2.2 ton weegt, leek het me een goed moment om dat ook te
testen....We kwamen geen tegenliggers tegen, wel integendeel, we konden
heel veel mensen voorbijsteken. Na een stop aan een winkeltje om tekst
en uitleg te vragen, die ik nooit heb gekregen omdat niemand van de 15
bezoekers en verkopers Engels sprak), was het weer tijd voor het vervolg
van het inhaalmanoevre. Intussen hadden velen al gesnapt dat twee
rijstroken efficienter is dan 1, en dus kon ik de vorige truc niet meer
toepassen. Gelukkig voor mij, is een 4WD stevig genoeg om in de
tegengesteld rijrichting op de onverharde pechstrook iedereen voorbij te
steken tegen 100 per uur. Toen we aan de de kop van de file reden, zijn
er een aantal dingen heel snel gebeurd, waarbij zowel mijn hart als dat
van de reisgenoot naar 150 slagen schoot. De file bleek veroorzaakt te
worden door een pickup met gewapende lieden, die af en toe in de lucht
schoten met hun halfautomaat, al dan niet om mensen af te schrikken. De
begeleidende wagens probeerden te vermijden dat opdringerige
achtervolgers voorbij konden steken, en er is maar net een ongeval
vermeden net voor me. Ook werd geprobeerd mij van de weg te duwen, maar
omdat ik de grootste auto had, en reeds op de oneven pechstrook reed, is
hen dat niet gelukt. In minder dan een minuut ben ik redelijk roekeloos
de colonne uitgesjeesd, om uiteindelijk tegen 130 de weg te vervolgen.
Pas toen we een paar honderd meter voorbij de colonne waren, wist mijn
reisgenoot me het nieuws van de wapens te melden, want dat wist ik zelf
toen nog niet. Na een kilometer merken we dat we niet gevolgd werden,
niet door de gewapende mensen, en ook niet door andere mobilisten die
hun geluk probeerden te beproeven....

Vanaf dan kon de reis rustig verlopen...Goed 100km nog even getankt ( de
benzine is nog goedkoper in Oman dan hij is in Dubai) en uiteindelijk
zijn we nabij onze bestemming gestopt om te slapen in de auto. Een paar
slechtgeslapen uren later (5) zijn we bij het eerste daglicht en
verspreide regendruppels vertrokken, met nieuwe informatie over de
positie van de storm Phet. Phet had besloten om niet naar het door ons
vooropgesteld gebied te reizen, maar dichter bij de kust te blijven.
Wilden we iets meemaken, dan moesten we richting Ibra rijden, en
vandaaruit naar de Wahiba Dunes
(http://en.wikipedia.org/wiki/Wahiba_Sands), onze eindbestemming.

Groot was onze verbazing toen we nauwelijks wind voelden bij vertrek,
dat op 150km van het oog van de verzwakkende storm. Ook regen viel er
nauwelijks. Eens dichter bij de storm kwamen beiden wel opzetten.
Uiteindelijk bleek dat we in de Wahiba Sands de westelijke eyewall van
de storm zijn ingereden, komende uit het noorden. Doordat we met de
windrichting meereden, voelden we het niet echt, maar dankzij de
overvloedige neerslag werden we alsnog geconfronteerd met de realiteit.
Veel regen, winden van 120km/u (de storm was aan het afzwakken tot een
categorie 1) en veel adrenaline in mijn lijf. (De volledige weerkundige
beschrijving volgt in een aparte tekst)

Heb je ooit wel eens een overstroming gezien in een zandwoestijn? Ooit
al eens een zandstorm meegemaakt? Weet je hoe flexibel dadelpalmbomen
zijn? Wist je dat de Canon reflexcamera zandstormbestendig is en dat het
maar friskes is in zo'n regenfestijn (25 graden). Ooit gehoord dat North
Face vesten orkaanbestendig zijn, maar dat ze zich opblazen als een
ballon door de wind? Wist je dat lokale bevolking de verwaterde en
zandgestraalde toeristen ondanks hun lelijk aangezicht toch uitnodigen
voor een koffie ben hen thuis? En wat dacht je van een domme Wouter die
met wind mee een duin van 30 m hoog beklimt zonder na te denken dat hij
achteraf die duin ook terug moet afdalen? (de beklimming nam 2min in
beslag, de afdaling 15min omdat ik steeds maar weer naar boven werd
geblazen)...Jawel, ook ik heb wel eens een dom moment. ;-) Een dag
nadien voel ik soms nog een zandkorreltje in mijn ogen schuren.

Na de storm hadden we nog 600km te gaan richting Dubai, alwaar we 7u
nadien zijn aangekomen, na de nodige formaliteiten aan de grens en een
paar fotostops. In de woestijn onderweg zijn we minsten 10 zandhozen
tegenkomen, waarvan er 2 op de foto staan. Een uurtje slapen later mocht
ik me klaamaken om te gaan werken. Jawel, ik had nog een nachtdienst
voor de kiezen, terwijl ik al doodop was.

Vandaag is het zaterdag, heb al wat nachtrust gehad en ben er nog steeds
belabberd aan toe. Misschien wordt ik te oud voor dit soort uitputtende
avonturen.

Veel groenten,

Weggeblazen woestijnkabouter