den toerist uithangen

Dag wereld, dag mensen, dag vrienden allemaal,

Enzovoort enzoverder. De tijd van de schone liedjes is voorbij, letterlijk en figuurlijk. Het zingen zit erop, den toerist uithangen ook. Intussen zit den tweede werkdag er al bijna op, ofschoon ik op het moment van dit schrijven nog wel fysiek aanwezig ben op het werk. Maar dat is ook maar fysiek, en mijn geest dwaalt ondertussen af naar de goede herinnering van afgelopen week.

Samen met mijn dierbare zus zijn de Emiraten weeral een stukje kleiner geworden. We hebben bijna alle Emiraten bezocht of doorkruist, en die Emiraten zijn van naam allemaal gelinkt aan hun respectievelijke hoofdstad. Op onze trip bezochten we naast Dubai ook Abu Dhabi, Dibba in Fujairah. En dan zijn er nog een stuk of wat enclaves van de overige Emiraten onder de wielen van den auto gekomen, maar ze hebben het gelukkilijk overleeft: Ras Al Khamaih en Sharjah. En tot slot hebben we zelfs Oman bezocht, en dat zonder visa, dankzij een vriendelijke en behulpzame grenscontrolerende soldaat...met een echt geweer in zijn rechthand, en ook in zijn linkerhand, want het was een heel grote joekel. Iets waar ieder schooljongetje van 11 jaar naar verlangt.

Soit, waar was ik gebleven? Ah ja, nu weet ik het weer. De Emiraten zijn zon, zee, strand, bergen, woestijn, wadis en palmbomen. En dat allemaal in een heel hete combinatie. Omdat mijn zus nog nooit verder dan Turkije was geweest, was een crash course in Arabistiek wel nodig, alleen zonde dat mijn gidsende krachten niet echt goed ontwikkeld waren op linguistisch vlak. Verder als Shukran (dank u) en Asalam Aleikoem zijn we niet geraakt. Dit gebrek aan taal hebben we ruim opgevangen met een bezoek aan de natuur, waar ge geen kat of hond tegenkomt, enkel dromedarissen of geiten. En dat die beesten allemaal een beetje tegendraads durven zijn had ge wel kunnen denken natuurlijk. Zo verkiest een dromedaris wel eens het asfalt boven zijn zandbak, en zit er tussen elke kudde geiten wel een einzelgänger met suicidale neigingen.

En eigenlijk moeten ook wij suïcidaal zijn geweest, want bij temperaturen tot 38 graden in de bergen gaan koekeloeren levert veel zweet en enige kregeligheid op. Ne mens is niet gemaakt voor die temperaturen.

Keer tijdens de volgende dagen af en toe eens terug naar deze blog, want zo nu en dan komen er wat fotos in de openbaarheid. Intussen ga ik zelf opkrassen en thuis zinvollere dingen doen (zoals slapen)

Groenten,

Woestijnkabouter