Afscheid nemen

Hi folks,

En toen was er een emotionele bewustwordingsshock die het verstand in vieren deelt.  Dit zou een openingszin kunnen zijn van een nieuwe psychologische thriller, maar eigenlijk is het gewoon het gevoel dat me overkwam eerder deze avond na een afscheidsknuffel van een dierbare vriendin in Utrecht, na een gezellig avondje uit met vrienden.  We hebben ons verdiept in de lokale eetcultuur en afgesloten (of eerder verdergegaan ) met een paar straffe Belgische bieren.  Het zijn mensen die ik echt ga missen, echte globetrotters, Belgen die ook in Nederland wonen en net als ik al veel uren in het vliegtuig hebben doorgebracht.   Het is van hen dat ik veel geleerd heb in Nederland, van de echte clichees tot levenswijsheden, opgedaan tussen pot en pint en heerlijk eten.  Welnu, nu ga ik ze moeten missen.

Tot pakweg zes uur deze avond was het nog niet of nauwelijks tot me doorgedrongen wat het betekent om afscheid te nemen van dierbaren.  Het besef kwam er niet op één of andere manier, de schakelaar in mijn hoofd stond op droomstand.  Echter, vanavond is die knop onbewust omgedraaid, misschien wel dankzij de slechte slaap afgelopen nacht, waarin Poolse herinneringen in het onderbewuste plots het middelbewustzijn kwamen storen, of misschien kwam het door die lekkere goudkleurige dranken.  Wat het ook was, het heeft een proces in gang gezet. De vraag van vanavond: "Wat gaat ge nu het meest missen?"  en vooral het vage maar tegelijk zeer duidelijke antwoord "de sociale contacten" racet nu nog steeds door mijn hoofd als ware het een op-hol-geslagen- olifant.  Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Waarom wordt het nu inees zo emotioneel? Is het avontuur gerechtvaardigd door dit loon?  Ga ik het lang volhouden?   Wie van mijn vrienden ga ik nog terug zien, in Dubaï? 

Vragen genoeg, en naar antwoorden zoeken wekt alleen maar meer vragen op, dus voor de gelegenheid is het misschien tijd voor een waarheid als een koe te citeren : "Als ons koe een kat was, dan kon je ze melken onder de stoof."  ..Kop op, neus vooruit (achteruit zou te pijnlijk zijn) en met volle lijf in het avontuur storten.

Het begint hier weeral een epistel van jewelste te worden. Is dit nu wat men staat onder de noemer 'therapeutisch schrijven'? 

Slaapwel,

De woestijnkabouter

ps: het restaurant van vanavond was : hhttp://www.lokaalnegen.nl/   . Niet zo decadent als in Dubai, maar wel een stuk prijziger. Maar wat dat uit?  Met euros kan ik toch niet betalen in Dubai, dus moet ik ze hier maar uitgeven **grijns**.